شرح حال

خسته ام. خسته ی جسمی . پاهام درد میکنه اما سرم نه. دراز کشیدم رو مبل مقابل تلویزیون و طعم خامه داغ نسکافه آب میشه زیر زبونم و فکرم جایی تو مدرسه میچرخه. هیچ فکرش رو نمیکردم بودن با بچه ها اینقدر برام لذت بخش باشه . هیچ وقت تو موقعیتش نبودم که بفهمم میتونم زبون بچه ها رو اینقدر خوب بفهمم . بچه ها خیلی زود ارتباط میگیرن و من وقتی  مدیر گفت “اگه قراره بیای ، تا آخر باید بیای،  چون بچه ها وابسته میشن “اصلا حرفش رو نفهمیده بودم ؛ دو روز زمان خیلی کمیه برای اینکه کسی به کسی وابسته شه، ولی بچه ها تو همین مدت کم میتونن ارتباط بگیرن و دل ببندن ، باید بچشی تا بفهمی کوچولوی شیش ساله ایی که یهو میاد دستاش رو دور کمرت قلاب میکنه و خودش رو میچسبونه بهت ، چه لذتی داره . من وابستگی و دلبستگی رو تو چشمای پاکشون حرکات بی شیله پیله شون میتونم ببینم چه اونی که یهو میاد بغلم میکنه چه اونی که میگه دوست دارم چه اون یکی که  وقتی وایسادم یواشکی دستم رو میگیره چه اونی که هیچ نمیتونه احساسش رو ابراز کنه و همه اینها تنها بخاطر اینه که وقتی چیزی میگن من دستم رو میکشم لای موهاشون لبخند میزنم و به کودکانه ترین و نامفهوم ترین جملاتشون واکنش  نشون میدم جوری که انگار جالب ترین حرف ممکنه. تنها بخاطر اینه که شیطنت شون کلافه م نمیکنه داد نمیزنم سرشون. باهاشون سوار سرسره میشم ، سوار الوکلنگ ، تو استخر توپ سر به سرشون میذارم . ساختمون میسازم باهاشون و از اینکه آجر ها رو اونقدر میچینیم رو هم که بره تا سقف پا به پاشون هیجان زده میشم و موقع ریختن آجر ها میزنم زیر خنده. شعر میخونیم دست میزنیم باهم خوش میگذرونیم ...برای با بچه ها بودن باید مثل بچه ها بود همین .