چالش های جدید
یه چیزی هست به اسم خودسانسوری که من دچارشم. وقتی کسی کاری میکنه که من رو ناراحت میکنه یا حتی بدتر به من آسیب میزنه نمیتونم بگم نه ! بعد دچار خودسرزنشگری میشم که چرا نتونستم مانع شم !
حالا بچه دار که شدم یکی دوبار این خودسانسوری در مورد رها هم اتفاق افتاد ! نمیتونستم بگم اینکار رو نکنید آسیب میزنه به گردن بچه به کمر بچه ... که مثلا بزرگتره بهش برمیخوره که من بعد این همه سال بچه داری بلد نیستم؟ بعدش دچار عذاب وجدان شدیییید میشدم که این بچه زبون نداره زبونش منم دارم در حقش کوتاهی میکنم بخاطر خوشایند کس دیگه ! اینجا خجالت رو گذاشتم کنار و مودبانه توضیح دادم مثلا ببخشید زیر سرش بالشت نذارید براش خوب نیست ، روی پا محکم تکون ندید سرش تکون میخوره، کنار گوشش رو نبوسید شنوایش آسیب میبینه ، نذازید دستتون رو بخوره ممکنه تمیز نباشه ، نشونیدش هنوز توانایی نشستن نداره و.... و خب بعضی جاها با عناد طرف مقابل مواجه میشدم و میشم که نه طوریش نمیشه خیلی حساسید ما قدیما همینجوری بزرگ میکردیم و... حتی بدتر ! کارش رو هی تکرار میکنه. بارها گفتم کنار گوش بچه رو محکم نبوسید و همچنان میبوسه !!!! میذارتش روی پا و محکم تکونش میده که به شدت برای مغز بچه ضرر داره! و آدمیزاد جونش به جون بچه ش بنده و این بشر داره هی خودش رو از چشم من میندازه با این عنادهاش! اصلا من حساسم ؟ بچه ی من مگه نیست؟ احترام بذار به حساسیتم!
یه بار یه مشاور میگفت بچه رو چند تربیتیش نکنید! وقتی مادر بچه حرفی میزنه سریع حرف مادر رو رد نکنید! یک تربیت نادرست از طرف مادر خیلیییی بهتر از چند تربیتی هست ! وقتی کسی ایرادی هم به تربیت مادر میبینه باید بررسی اون ایراد کارشناسانه باشه ! نه از روی سلیقه ی شخصی! تازه تو یه محیط جدا به صورت خصوصی با ادبیات مناسب با مادر مطرح شه!
و من مطمئنم این طور خودسر رفتار کردن ها تو تربیت بچه هم نمود پیدا میکنه !
