آدما رو تو شرایط سخت بشناسید

متن خبر : عماد بعد هفت روز با تب 39درجه از تهران برگشت .

دو روز پیاپی برف بارید تا زانو.

پکیج خراب شد

یخچال خالی از هرگونه مواد غذایی بود

بابام خورد زمین دستش آسیب دید

من به معنی واقعی کلمه دست تنها موندم !!!

 

خودم رفتم خرید (تو این برررف )  خودم عماد رو بردم دکتر (باز هم تو این برف ) خودم بهش رسیدگی کردم,  خودم کارهای پکیج رو کردم  . خودم براش آب قلم گرفتم سوپ و همه چی درست کردم و تمام کمک های اطرافیان در "عه ایشالله زودتر خوب شن" خلاصه شد! حتی مادرشوهرم به جز یه وعده آش که برامون فرستاد دیگه رفت مهمونی و گردش !!

 

الان عماد تو خونه تنهاس و من مجبور شدم بیام سرکار چون دیگه بیشتر از این بهم مرخصی نمیدادن . چون بیست روز قبل هم خودم مریض بودم و یک هفته نرفتم سرکار ! سوپ و گذاشتم رو اجاق و کافیه فقط گرم کنه و الان زنگ زدم حتی نتونسته گرم کنه. دمنوش درست کردم ریختم تو فلاسک گذاشتم کنارش حتی اونم نخورده . لیمو شیرین و موز گذاشتم تو بشقاب رو میز کنار دستش اونم نخورده !

نمیدونم چه جوری دلشون طاقت میاره!

 

 

از ماست که برماست

جلسه داریم ، ستاد ثبت نامه و اونوقت برای خرداد و تیر دارن برنامه میچینن و من نگفتم که تا آخر اردیبهشت باهاشونم و دیگه قراردادم رو تمدید نمیکنم. 

اون وسط یه همکارم هم داریم میره میاد وظایف من رو بهم یادآوری میکنه ! خیلی دلم میخواد بگم به تو ربطی داره؟! فازش فاز دوست نیست ،فاز فضولی و دخالته . از اوناس که میره زیرآب میزنه کارهاش رو میندازه گردن این و اون . منم احمقم از اونام که به جای دیگران هم خجالت میکشن ! از اونا که میگن زشته بذار نفهمه که من فهمیدم داره زیرآب میزنه .از اونام که تو رودرواسی به همه حمالی میدن . از دست خودم عصبانیم . 

اگر کسی را دوست دارید

اگر کسی را دوست دارید تاریکی او را نیز دوست داشته باشید . نه فقط نور را ...

 

خداروچه دیدی

این گوشی جدیدم صفحه ش بزرگتره راحت ترمیشه نوشت . راحت تر میشه بروز کرد. خدا رو چه دیدی ،شاید اینجا رو هم همزمان آپدیت کردم .

 

درآمدی بر آنچه می گذرد

نمیدونم چی شد که یهو وسط طراحی فرم نظرسنجی پایان ترم یاد اینجا افتادم . اونم وقتی که باید برگه ها رو پرینت بزنم . نامه ها رو جمع بندی کنم . دلم براتون تنگ شده . مثل اون فیلم های خارجی که وسط جنگ و کشت و کشتار یهو یادشون میوفته بهم اعتراف کنن . منم وسط انبوهی از کار یهو یادم افتاده بیام بگم چقدر دلم برای اینجا تنگ شده !

چندتا پیام گرفته بودم . سه تا  نامه که وقتی من اینجا نبودم از لای در فرستاده بودید تو . چقدر چسبید این پیام  هاتون  ....

من ؟ خوبم . میرم سرکار میرم خونه ی مامان اینا میرم خونه گاهی با دوستام میرم بیرون و در کل تو بخش صلح آمیبزی از زندگی هستم . علت هم میدونید چیه؟ یه وقتایی باید یه سری مسائل رو پذیرفت همیشه که نباید همه چی رو حل کرد . من پذیرفتم حالم بهتره.

چند وقتیه تصمیم گرفتیم بلاخره بعد6 سال بچه دار شیم . حس خوبی بهم میده . همین خواستن خودش بهم حس خوبی میده . حس اینکه دیگه تصمیم گرفتیم به این زندگی بال و پر بدیم خوبه. میدونی از چی حرف میزنم؟ یه وقتی هست ازدواج میکنی و چون باید بچه دار شی بچه دار میشی. انگار که یه رباتی . یه وقتی هم هست ازدواج میکنی و خودتی و خودت و همسرت. بی دغدغه بی مسئولیت راحت و آسوده . انگار که پارتنر همید . زندگی مجردی خودتون رو دارید باهم دوستید رفیقید میرید سرکار میرید مسافرت خوشید. اما یهو تصمیم میگیری ماهیت زندگی رو عوض کنی بشی مادر بشی پدر بشی یه شکل جدیدی از خانواده.